‘Mijn leven is een struggle. Altijd al geweest, en het zal misschien ook altijd wel zo blijven. Misschien is het mijn lot. Zou best kunnen. Maar weet je: soms ben ik gewoon zó moe! Ik wil gewoon een keertje rust. Ik wil iets opbouwen in mijn leven. Gewoon een goede moeder zijn voor mijn kinderen.
Ik bén een goede moeder, maar ze moeten je ook de rust gunnen om het te zijn. Privé zit ik momenteel in best wel een moeilijke situatie vanwege de vader van mijn kinderen. Die is nog niet zo lang mijn ex. Ik doe ontzettend mijn best om me te richten op een nieuwe toekomst, maar ik heb het gevoel dat ik daarin helemaal alleen sta. Door wie je bent… nee: hoe mensen dénken dat je bent, hebben ze meteen hun oordeel al klaar. Ze beseffen totaal niet wat ze aanrichten met hun gedrag.
Ik heb net iets heel pijnlijks meegemaakt, waar ik ook nog steeds erg boos om ben. Medewerksters van de crèche hebben mij ten onrechte beschuldigd dat ik mijn dochtertje van anderhalf heb mishandeld. Hoe komen ze erbij! Had ik opeens out of the blue Veilig Thuis op m’n nek en moest ik me verdedigen voor iets wat ik niet heb gedaan. Voor iets wat niet is gebeurd.
Het is me gelukt, ik heb mijn huisarts ingeschakeld en die heeft verklaard dat de vlekjes die mijn dochter heeft helemaal niets met mishandeling te maken hebben, maar het stomme is dat ik me totaal niet opgelucht voel. Bij de crèche hebben ze er niets meer over gezegd, ik heb geen excuses gekregen en het voelt alsof er zo weer iets kan gebeuren.
Mensen beseffen niet wat ze aanrichten met hun gedrag.
Ik heb een diploma op niveau 1 en wil graag toewerken naar niveau 2. Die mensen van bijvoorbeeld Veilig Thuis hebben hoger geleerd, maar wat ze weten dat weten ze uit een boekje. Ik weet het uit het leven en daar weet ik veel meer van dan zij. Toch maken dat soort mensen mij onzeker. Het voelt alsof ze wíllen dat ik onzeker ben.
Sinds mijn dertiende ben ik al uit huis. Mijn hele leven speelt het al dat instanties over mij oordelen. Mijn hele leven heb ik al het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen. Weet je hoe vermoeiend dat is? Ik heb best wel eens fouten gemaakt, echt wel, maar dat je een fout máákt wil niet zeggen dat je fout bént. Het lijkt wel of bepaalde mensen altijd wegkomen met fouten en anderen juist niet.
Dat je een fout máákt wil niet zeggen dat je fout bént.
Ik heb het gevoel dat ik altijd op mijn hoede moet zijn. Als ik iets niet weet, of als ik niet weet waar ik aan toe ben, dan krijg ik argwaan. Als ik argwaan heb ga ik soms misschien ook dingen zien die er niet zijn, of dingen zeggen die niet waar zijn. Dan kan ik ook emotioneel reageren. Boos. Ik weet dat dat niet goed is. Ik weet echt wel dat me dat niet helpt. Maar het zou ook heel fijn zijn als mensen begrijpen dat het ergens vandaan komt.
Wat ook moeilijk is: er is nooit geld voor leuke dingen, nooit geld om een keertje Rafaella te zijn, en niet alleen maar mama. Ik ben een trotse moeder, maar ik ben ook een vrouw. Ik wil ook wel eens uitgaan met vriendinnen, een keertje shoppen of zo, gewoon iets voor mezelf, om me lekker te voelen. Ik sta onder beschermingsbewind, dan krijg je iedere week je leefgeld en is er eigenlijk nooit iets extra’s. Soms vraag ik het nog wel, maar als het voor mezelf is, is het antwoord altijd nee. Daarom bel ik mijn bewindvoerder ook niet meer. Ik mail hem liever. Dan is de teleurstelling wat makkelijker te verwerken.’
Ik ben een trotse moeder, maar ik ben ook een vrouw.
Neem gezinnen met problemen serieus en betrek ons bij het maken van beleid. Houd rekening met onze leefsituatie en mogelijkheden en onmogelijkheden. Maak procedures en regels overzichtelijk en flexibel, houd beleid simpel. Werk samen op verschillende beleidsterreinen. Geef medewerkers ruimte om zelf oplossingen te vinden, ook als het niet helemaal past binnen de procedures. Handel meer vanuit vertrouwen en vanuit het doel om mensen verder te helpen. En vooral: maak contact en zie ons als gelijkwaardig mens.
Marcella, Sanne, Risma, Rafaella en Parvin, Klankbordgroep FNO
Wil je hierover doorpraten of samenwerken met de klankbordgroep?
Je ziet het niet. Hoe het is om te leven van 25 euro per week. Met je twee kinderen. Of met drie. Je ziet niet wat er nodig is om overeind te blijven, hoeveel moeite het kost om je kinderen een gezonde start te geven.
Wij als moeders voelen ons vaak niet begrepen door de mensen die aan de andere kant van de formulieren hun werk doen. Daarom laten we je in deze serie zien hoe onze leefwereld eruitziet en op welke fronten de kloof tussen ons en betrokken professionals te groot is. Hoe dit ons dagelijks leven, onze gezondheid en die van onze kinderen beïnvloedt. En hoe dit anders kan.
Het programma Gezonde Toekomst Dichterbij van FNO richt zich op het verminderen van gezondheidsachterstanden bij gezinnen in achterstandssituaties. Mensen met een lage opleiding én een laag inkomen leven in Nederland zes jaar korter en vijftien jaar in minder goede gezondheid dan mensen met een hoge opleiding en een hoger inkomen. Met het programma wil FNO deze gezondheidsachterstanden verminderen.