Het verhaal van Rafaella, deel 9

Blijf rennen

Ik zal mezelf moeten remmen om niet meer terug te gaan naar het gezeik van de pijn die ik voel. Ik heb mezelf nodig om door te gaan en liefde voor mezelf om door te gaan. Hou jezelf op slot. Want je kan jezelf dan niet meer verliezen door de pijn of wat je voelt. We moeten blijven rennen om onszelf niet te verliezen. Niemand pakt iets van me af. Ik blijf gewoon rennen. Want ik ben een Strijder.

Ik ga mijn dromen volgen.

Soms is het te stil. Soms heb ik mijn rust nodig, maar dan voel ik het gemis van mijn moeder. Ik weet dat ik het los moet laten. Maar het lijkt erop dat dat niet lukt. Dan valt er een stilte en zoek ik weer de drukte op, omdat ik geen zin heb om verdrietig te zijn. Ik moet gewoon kunnen rouwen en het kunnen accepteren. Maar ik heb zo veel met mijn moeder meegemaakt en het lijkt of ik niet echt afscheid heb kunnen nemen van haar.

Maar ik waardeer het leven veel meer dan toen en ik wil zo graag dingen ondernemen.

Ik sluit mezelf nu af van iedereen, wat niet mijn bedoeling is. Mijn vriendinnen, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, waar ik het nog over moet hebben. Ik voel me leeg. Wil lachen, maar durf niet omdat ik niet weet hoe ik met de emoties moet omgaan. Ik voel me soms zo dom. Als ik m’n ogen dicht doe zie ik m’n moeder voor me.