Op 6 mei werd ik gebeld dat ik schuldvrij ben. God zij dank kan ik opnieuw beginnen na vier jaar schulden en tien jaar bewindvoering. Met tranen in mijn ogen. En ik kan het niet geloven. Er bestaat toch een wonder en ik heb me, ondanks alles, rustig gehouden. Met veel moeite natuurlijk. Ik kon bijna altijd niks leuks met de kinderen doen en soms niet eens een normale avond eten. Altijd met strijd. En kleren kopen… laten we daar niet over praten.
Maar ik heb het altijd gered en ik kreeg soms ook wel hulp van mijn familie of vrienden. Je voelt je toch afhankelijk en je schaamt je heel erg natuurlijk, jarenlang. Mensen gaan ook heel anders naar je kijken. Wat logisch is. Je voelt je gewoon geen mens meer. En je wilt van alles doen; werken. Maar dat ging ook niet. Maar nu kan ik het wel. Nu kan ik werken, zonder te denken dat ik het voor niks doe. En niet meer denken dat ik niks kan. Het geeft zo veel ruimte in mijn hoofd, zo veel last is van mijn schouders af.
Maar er moet nog veel gebeuren om te zijn waar ik wil zijn. En ik doe alles voor mijn kinderen. Ik kan ze meer bieden. Niet dat ik nu rijk ben, maar ik ben rijk van rust en een nieuw begin. En weten in mijn achterhoofd dat ik geen fouten meer ga maken en veel beter met dingen moet omgaan. En mijn rust eindelijk vinden en mezelf op de eerste plek zetten om alles rustig, zo goed mogelijk de kans te geven. En dat ik de juiste keuzes moet gaan maken. Zo veel geluk krijg ik nooit meer.
Op naar goeie dingen. Een rijbewijs halen, dat is mijn volgende doel. De theorie heb ik al behaald. Ook met zweten en tranen, maar het is me gelukt, dus ik ben een doorzetter. Gelukkig probeer ik elke dag een beetje geluk te vinden. En te bidden omdat ik God dankbaar ben voor alles. En wat er ook op mijn pad komt, dat ik verstandig blijf nadenken.