Sanne spreekt zich uit, deel 4

Laag inkomen en chronisch ziek

Vandaag wil ik het hebben over zorgkosten.

Niet iedereen met een laag inkomen heeft een chronische ziekte, maar dit komt in verhouding wel veel voor. Dat komt omdat een chronische ziekte vaak beperkingen met zich meebrengt, en die beïnvloeden de mogelijkheden voor het vinden van werk. En zelfs al daarvóór kunnen ze het doorlopen van onderwijs hebben beïnvloed.

Juist mensen met een chronische ziekte hebben hogere zorgkosten, waardoor ze in verhouding dus nog minder inkomen hebben. Want iedereen met een uitkering krijgt hetzelfde bedrag. Hier zijn vanuit de overheid oplossingen voor, maar die voldoen niet voor iedereen.

Drie dure verzekeringen

Omdat ik chronisch ziek ben, maak ik meer kosten voor zorg en medicijnen. Dit geldt ook voor mijn zoons. Ze zijn beiden officieel volwassen en dus moeten ze allebei een eigen zorgverzekering hebben. Een basisverzekering voldoet niet en de gemeentelijke zorgverzekering die er is voor mensen met een laag inkomen is ook bij lange na niet toereikend. Dus zitten we vast aan een duurdere aanvullende verzekering en in ons geval ook nog een tandverzekering.

De medicijnen die wij gebruiken, vallen buiten het GVS (het geneesmiddelenvergoedingssysteem), waardoor ze, zelfs met aanvullende verzekering, pas vanaf 250 euro worden vergoed. Dat betekent dat we de eerste 250 euro per persoon zelf moeten betalen. Gelukkig is hier wel een regeling voor, maar dat betekent weer een hoop extra werk. Elke factuur van de medicatie moet namelijk, samen met de afwijzing van de zorgverzekering, geüpload worden.

Extra papierwerk

Op zich valt dit natuurlijk mee, maar gezien al het andere papierwerk dat bij een laag inkomen komt kijken (hier kom ik in een volgende column op terug), is het meer op de lijst. En je moet dus die eerste 250 euro (x3) wél voorschieten. We zijn altijd in februari/maart door de eigen bijdrage heen, die iedereen moet neerleggen, dus die betalen we liever in 10 termijnen. Dat is dus 38,50 euro per persoon per maand extra.

Nou hebben wij de pech dat we door onze chronische ziektes meer last hebben van ons gebit, dus hebben we een tandpakket nodig. Dat is niet goedkoop. Daarnaast moeten we elke drie maanden naar de mondhygiënist, wat ook niet geheel vergoed wordt.

Uitgeklede zorg

Dit is mijn situatie en dit geldt niet voor alle mensen met een chronische ziekte, maar op mijn werk (ik ben praktijk ondersteuner huisarts) kom ik ook vaak dingen tegen die voor anderen niet vergoed worden. Denk aan een glucosemeter of pedicure voor iemand met diabetes. Een meter wordt pas vergoed als je aan insuline toe bent en een pedicure pas als de problemen al zijn ontstaan. Voor ouderen die moeite krijgen met bewegen worden rollators en muurbeugels niet meer vergoed. Voor mensen met hart- en vaatziekten worden bloeddrukmeters niet vergoed en zo zijn er een heleboel zaken te bedenken.

Zo wordt de zorg steeds meer uitgekleed, krijgen mensen met een laag inkomen die niet honderd procent gezond zijn meer kosten en als er regelingen zijn waar je gebruik van kan maken, kosten die een hele hoop papierwerk.

Zorgen en stress

Zorgen over kosten die je niet kan betalen of zorg die je maar niet afneemt vanwege de kosten, leiden tot stress (en misschien wel allerlei andere problemen) en van stress is bewezen dat het zorgt voor een slechtere gezondheid. En zo zit je in een neerwaartse spiraal, waar je niet uitkomt.