2018 - Keuzes

In 2018 stond ik er alleen voor met mijn kinderen. Ik had na 11 jaar een punt gezet achter mijn relatie. Het was zeker niet de makkelijkste beslissing van mijn leven, maar ik had geen keus. Ik was superbang dat ik hierdoor alles kwijt zou raken. En dat is uiteindelijk ook gebeurd, maar daar kom ik later op terug. Laat ik eerst vertellen waarom ik de keuze heb gemaakt om alleen verder te gaan met mijn kinderen.

Alles perfect

In die tijd moest alles perfect zijn voor mijzelf en voor de buitenwereld. Maar dat houdt nooit stand natuurlijk. Ik verloor mezelf in mijn relatie en wist totaal niet meer wie ik was. Ja, ik wilde een goede moeder zijn voor mijn drie kinderen en een goede vrouw voor mijn partner. Ik weet niet of ik wel echt gelukkig kon zijn, omdat ik alleen maar met anderen bezig was en niet met mezelf. Ik dacht altijd dat ik niet goed genoeg was en voelde me superonzeker.

Buiten Amsterdam

Ik woonde in Amsterdam, de leukste stad natuurlijk: ik ben er opgegroeid. Ik woonde ook nog in de leukste buurt, vlakbij de Albert Cuypmarkt. Ik had alles in de buurt: vrienden, familie. Ik was er thuis. Toen mij dochtertje werd geboren was het huis erg klein. We hadden maar twee slaapkamers en met drie kinderen is dat best krap. Ik ging dus op Woningnet op zoek naar een grotere woning, maar in Amsterdam is dat heel lastig, dus ging ik buiten Amsterdam zoeken.

Slechtste keuze ooit

En ja hoor, ik vond een huis in K. De slechte keuze in mijn leven ooit. Het was fataal en ook de laatste druppel voor mijn relatie. Ik werd erg ongelukkig, miste Amsterdam heel erg. En om eerlijk te zijn is het mijn eigen schuld geweest. Ik dacht altijd: groter huis, genoeg plek, maar die keuze heeft alles kapot gemaakt. Maar ik denk ook dat als je niet gelukkig bent, dat je dan de verkeerde keuzes maakt, onbewust.

Stoorzender

Ik wilde het beste voor mijn gezin, maar er was een stoorzender. Alles ging beetje bij beetje kapot en ik wílde er ook niet meer voor vechten, als het toch niet in balans bleef. Het werd erger en erger waardoor ik ervoor moest kiezen om alleen verder te gaan met mijn kinderen. Dat leek mij het beste: dan zou iedereen rust hebben. En de kinderen mochten gewoon hun vader blijven zien, met duidelijke afspraken. Ik wilde absoluut niet dat zij de dupe zouden worden van de hele situatie.

Niet meer stilstaan

Ik wilde alles zo snel mogelijk achter me laten. Ging gewoon uit met vriendinnen en zelfs op date. Ik voelde me vrij en nergens meer toe verplicht. Om de veertien dagen gingen de kinderen naar hun vader en ik ging dan lekker weg. Best eng dat ik zo snel doorging. Ik wilde niet meer stilstaan bij wat niet lukte. Wilde aan niks denken dan aan mijn kinderen en mezelf.

Niet begrepen

Maar uiteindelijk werden mijn problemen alleen maar erger. Ik zocht hulp in K., maar geen enkele instantie kon mij helpen met een betere overdracht van de kinderen, met schuldsanering en om mijn weg te vinden in K. Ik kreeg het gevoel dat ik niet begrepen werd. En ik had sowieso al heel weinig vertrouwen in instanties. Dat heeft met mijn verleden te maken, al vanaf dat ik een klein meisje was.

Alles voor mijn kinderen

Ik werd van alle kanten beschuldigd. Mijn ex belde steeds Veilig Thuis. Dat ik mijn kinderen mishandelde, dat ik te veel dronk, noem maar op. Ik werd helemaal gek van mensen. Ze moesten eens weten hoe ik aan het strijden was met mijn kinderen, met een klein inkomen. Ik deed alles voor mijn kinderen: ze zijn alles voor mij. Maar niemand zag dat.

Eindstand: ik raakte helemaal uitgeput van de stress. Ik was terug bij af. Wordt vervolgd…