Hannah

De afgelopen jaren voelde Hannah (27) zich heel sterk: aan haar eigen verleden kon ze niets veranderen, maar ze kon wel anderen helpen met haar ervaringen.

Gesloten afdeling

Ze groeide op in een onveilige thuissituatie en werd uiteindelijk uit huis geplaatst. ‘Daarna woonde ik in pleeggezinnen en een gezinsvervangend huis,’ vertelt ze. ‘Dat ging niet altijd even goed, ik ben uiteindelijk zelfs opgenomen geweest op een gesloten afdeling.’ Ze is lang teleurgesteld geweest over wat er allemaal is gebeurd. ‘Maar je bereikt niks als je in je pijn blijft zitten. Op een gegeven moment dacht ik: ik kan er ook iets mee dóen.’

Op een emmer plassen

Via Team GeestKracht wil ze mensen binnen de jeugdzorg bewust maken van de belevingswereld van jongvolwassenen. ‘Als je in een instelling woont krijg je te maken met best wel strakke regels. Zo hadden we twee uur computertijd per week en mochten we geen laptop. Als je studeert dan werkt dat niet. Ook moest ik drugstesten doen, terwijl ik me daar totaal niet mee bezighield. Als je dan op een kantoor op een emmer moet plassen, voelt dat echt vernederend. Organisatorisch is dat misschien handig, iedereen hetzelfde behandelen, maar als jongvolwassene heb je meer nodig. Je wilt als individu gezien worden.’

Er écht iets aan hebben

Vroeger dacht ze dat ze dit allemaal deden om haar te pesten. ‘Maar ik zie nu dat veel mensen in de jeugdzorg er met hart en ziel werken en het echt goed bedoelen. Het komt alleen niet altijd helemaal goed over. Ik hoop dat ik ze door mijn kijk aan het denken kan zetten.’ Meedoen aan Team GeestKracht geeft haar voldoening. ‘Ik vind het heel tof om mee te denken waar subsidiegeld het beste tot z’n recht kan komen, zodat jongvolwassenen er écht iets aan hebben. Als ervaringsdeskundigen kunnen wij daarin een meerwaarde hebben.’