Je ziet het niet: Sanne

Uit handen gegeven

Twaalf jaar geleden, toen ik zelf ziek werd, heb ik de pgb-administratie uit handen gegeven. Dat was dus één keer maar nooit weer. Er is van alles fout gegaan, ik ben nu nog bezig met afbetalen. Voor mij is dat een extra reden om dit soort dingen niet meer door een ander te laten doen. Ook niet door een instantie.

Geen standaardplaatje

Je moet sowieso heel gespitst zijn op fouten. Mijn oudste zoon zou zijn vaste, vertrouwde ambulant begeleider (AB’er) zijn kwijtgeraakt als het aan de gemeente had gelegen. Mijn zoon past niet in een standaardplaatje, maar met de hulp van zijn ambulant begeleider gaat het perfect. Echter, de mensen die de jaarlijkse aanvraag moeten beoordelen, dachten alleen vanuit een kostenplaatje waardoor zijn AB’er opeens weg zou moeten en vervangen worden door de reguliere thuiszorg. De thuiszorg waar we juist van af waren gestapt, omdat ze totaal niet flexibel waren en er om de haverklap nieuwe medewerkers werden ingezet. Stel je voor wat dat had betekend, dan was alles rondom mijn zoon gestagneerd. Alles waar met zijn AB’er stapje voor stapje zo goed aan was gewerkt. Door de bureaucratie kan je hele leven op z’n kop worden gezet. Ik had dat nooit zelf allemaal kunnen opvangen.

Niet voor vol aangezien

Ik kom uit de zorg, ik heb HBO-V gedaan. Ik heb in de psychiatrie en als zorgcoördinator in de Thuiszorg gewerkt tot ik zelf ziek werd en weet dus echt wel waar ik het over heb. Maar als je in een uitkering zit, lijkt het wel alsof ze je niet meer voor vol aanzien. Als ik bel naar een instantie, de gemeente, de belastingdienst, noem maar op, dan ben ik die figuur met een uitkering, en daar hebben ze blijkbaar meteen een bepaald beeld bij. Maar als ik ergens vragen over heb, dan is dat echt niet zomaar. En als ik ergens niet mee akkoord ga, dan is dat met een reden. Het gaat om het belang van mijn gezin, het welzijn van mijn kinderen, maar ze geven jou het gevoel alsof je alleen maar een potje zoekt om van te profiteren.

Mij lukt het allemaal wel. Ik geef het ook niet op als ik zes keer heb gebeld met een instantie en zes keer een ander antwoord heb gekregen. Maar ik ken genoeg mensen die het allemaal wat minder goed begrijpen, minder handig zijn met formulieren of computers en daardoor hun recht kunnen mislopen.

Doen wat ik wél kan

Ik heb een WIA-uitkering, ben voor 70% afgekeurd, maar ik heb altijd weer aan de slag gewild. Doen wat ik nog wél kan. Tien jaar lang heb ik bij het UWV moeten zeuren om een opleiding. Tien jaar! Voor hen had het geen meerwaarde dat ik mij liet omscholen. Ik was immers toch al afgekeurd.

Eindelijk heb ik het nu voor elkaar dat ik een dag in de week naar school mag. Het is best zwaar voor mij. Na een dag studie van zeven uur moet ik daar bijna de hele week van bijkomen, maar dit is wel wat ik wil. Na een jaar heb ik dan mijn diploma waarmee ik aan de slag kan als praktijkondersteuner bij een huisarts. Alleen, nu heb ik weer een ander probleem met het UWV. Meteen na de start van de studie moest ik komen voor een herkeuring. Opeens vinden ze nu dat ik méér aankan. Want als die ene dag opleiding mij lukt, waarom zou ik dan niet meerdere dagen iets kunnen doen?

Als dit wordt doorgezet gaat mijn uitkering drastisch naar beneden. Verstandig of niet, ik móét dan wel meerdere dagen aan het werk om nog rond te komen. De opleiding kan ik dan verder wel vergeten. Die trek ik dan gewoon niet meer. Eindelijk werken ze mee, en dan werken ze je meteen weer tegen. Hoe krom wil je het hebben?